Bazı oyunlar vardır, başta sıradan görünür ama birkaç dakika oynadıktan sonra sizi saatlerce ekran başına kilitler. Karate Survivor, tam olarak bu tanıma uyan bir yapım. İlk başta “bir başka Vampire Survivors klonu mu?” diye düşünebilirsiniz, ama birkaç dövüş sonrasında fark ediyorsunuz ki bu oyun, türünü yeniden yorumlamaya kararlı. Burada ne sihirli mermiler, ne uzaktan ateş eden kahramanlar var. Her şey iki elinizin, iki ayağınızın ve çevredeki her nesnenin size sunduğu bir mücadeleden ibaret.

Karate Survivor, “yakın dövüş odaklı bir roguelike” olarak öne çıkıyor. Alawar tarafından geliştirilen bu yapım, refleksleri test eden temposuyla, fizik tabanlı saldırı sistemiyle ve her an değişen harita düzenleriyle adeta sizi dövüşün içine atıyor. Oyunu oynamaya başladığınız anda, o klasik “bir el daha atayım” hissi devreye giriyor. Çünkü her denemede biraz daha güçleniyor, biraz daha iyi öğreniyor ve biraz daha ileri gidebiliyorsunuz.

İlk açılışta oyunun iki farklı müziği aynı anda çaldığını duydum. Evet, iki müzik.
O anda “işte amatör bir yapım daha” dedim. Ancak bu ufak teknik aksaklık, Karate Survivor’ın ne kadar derin bir deneyim sunduğunu anlamama engel olmadı. Menüye geçtiğinizde karşınıza sade ama net bir tasarım çıkıyor. Minimalist ama işlevsel.

İlk dövüşte yalnızca tek bir saldırı hareketiniz var: basit bir yumruk. Fakat bu küçük detay, oyunun temel felsefesini yansıtıyor — her şeyin yavaş yavaş inşa edilmesi. Her yeni koşuda (run) farklı hareketler, yeni yetenekler ve kalıcı yükseltmeler kazanarak karakterinizi adım adım geliştiriyorsunuz.

Bu ilk anlar zorlu, hatta cezalandırıcı derecede zorlayıcı. Çünkü Karate Survivor sizi korumak yerine direkt ateşe atıyor. “Önce dayağı ye, sonra öğren” diyen tarzda bir oyun bu.

Karate Survivor’ın en güçlü yanı, yakın dövüş sisteminin ağırlığını hissettirmesi. Her yumruk, her tekme fizik tabanlı olarak işliyor. Saldırılarınız sadece animasyon değil; momentum, yön ve zamanlama doğrudan sonucu etkiliyor. Bu yüzden rastgele tuşlara basarak ilerlemeniz mümkün değil.

Oyun boyunca maksimum altı farklı hareketi birleştirebiliyorsunuz.
Her hareketin bir rengi var — kırmızı, mavi, sarı gibi. Aynı renkli saldırıları zincirlemek, kombonuzu büyütüyor ve hasarınızı artırıyor. Fakat bazen renk değiştirip farklı bir hareket eklemek, daha geniş bir alanı vurmanızı veya düşmanları sersemletmenizi sağlıyor. İşte bu denge, oyunun stratejik katmanını oluşturuyor.

Düşmanlarınızla aranızda hiçbir mesafe yok. Bu da her an riskte olmanız anlamına geliyor.
Bir anda çevreniz 15-20 düşmanla sarılabiliyor ve yanlış yöne bakarak yaptığınız tek bir saldırı ölümünüzle sonuçlanabiliyor.
Ancak ilerledikçe çevreye hasar veren alan saldırılarını açabiliyor, reflekslerinizi geliştirdikçe kalabalıkları yönetmeyi öğreniyorsunuz.

Karate Survivor’ı diğer “Survivors-like” oyunlardan ayıran en eğlenceli unsur, çevredeki her objenin potansiyel bir silah olması.
Bir marketteyseniz, raftaki kutular, şişeler, tencereler veya sandalyeler… Hepsi kullanılabilir.
Yaklaştığınız anda karakter otomatik olarak nesneyi alıyor ve en yakındaki düşmana fırlatıyor. Bu sistem hem tempo kazandırıyor hem de oynanışı daha dinamik hale getiriyor.

Daha büyük objeleri (örneğin gitar, bar taburesi, lamba, egzoz borusu) kısa süreliğine elinizde tutabiliyor, bunlarla çevrenizde tam tur atarak ciddi hasar verebiliyorsunuz. Bu anlar, hem görsel hem de tatmin açısından inanılmaz keyifli. Özellikle 10 kişilik bir düşman grubunu tek hamlede dağıtmak, oyunun en unutulmaz anlarından biri haline geliyor.

Zamanla “bleed damage” veren kalıcı yetenekleri açtığınızda, bu çevresel saldırılar daha da ölümcül hale geliyor. Bu da her denemede farklı bir taktikle oynamanızı sağlıyor.

Karate Survivor’ın başarısının temelinde, her ölümün bir öğrenme fırsatına dönüşmesi yatıyor.
İlk birkaç koşuda büyük ihtimalle dakikalar içinde öleceksiniz.
Ama her başarısızlık sonrası kazandığınız puanlarla kalıcı yükseltmeler yapabiliyorsunuz:

• Sağlık puanını artırma,
• Hasar gücünü yükseltme,
• Bekleme sürelerini kısaltma,
• Çevresel etkileşimleri güçlendirme gibi.

Bu sistem sayesinde her tur biraz daha ilerleme hissi veriyor.
Yani başarısızlık sizi cezalandırmıyor, aksine motive ediyor.

Ayrıca her yeni mekânda yeni düşman türleri, yeni çevresel unsurlar ve farklı zorluklar sizi bekliyor. Market, bar, inşaat alanı gibi bölümler sadece görsel olarak değil, oynanış açısından da farklı stratejiler gerektiriyor.

Grafiksel olarak Karate Survivor, “düşük bütçeli ama özenli” kategorisinde.
Karakter animasyonları akıcı, renk paleti retro bir dokunuş taşıyor.
Her darbenin ağırlığını hissettiren animasyonlar, sade ama etkileyici arka planlarla birleşiyor.
Bazen ekran o kadar kalabalıklaşıyor ki, bir dövüş filmi kaosu hissi oluşuyor.

Ses tasarımı da övgüyü hak ediyor.
Her yumruğun çıkardığı tok ses, düşen objelerin metalik yankıları ve tempo yükseldikçe artan müzik yoğunluğu, sizi tam anlamıyla sahnenin ortasında hissettiriyor.
Tek sorun, nadiren müzik geçişlerinin çakışması veya ses efektlerinin üst üste binmesi. Ama bu, deneyimi bozmuyor.

Karate Survivor kolay bir oyun değil.
Tam tersine, sabrınızı test eden bir deneyim.
Erken aşamalarda düşmanlar sizi birkaç vuruşta yere serebilir.
Ama sistemin güzelliği şu: öğrenmeye açık olduğunuz sürece oyun size karşı adil davranıyor.
Her hatanız bir ders. Her ölüm, bir sonraki turda sizi daha dikkatli yapıyor.
Bu yüzden oyun, hem cezalandırıcı hem de ödüllendirici bir yapıya sahip.

Karate Survivor, türünü yeniden tanımlamaya çalışmıyor ama kendi alanında son derece etkileyici bir deneyim sunuyor.
Yakın dövüş hissi bu kadar “ağır” gelen bir oyun uzun zamandır oynamamıştım.
Sürekli artan zorluk, çevresel etkileşimlerin çeşitliliği ve kalıcı ilerleme sistemi sayesinde oyun sizi sürekli geri çağırıyor.
Bir kere başladınız mı, “bir tur daha” demeden bırakmanız imkânsız.

Bazı teknik pürüzler, düşman çeşitliliğinin sınırlılığı ve başlangıçtaki yüksek zorluk seviyesine rağmen Karate Survivor, sabırlı oyuncular için oldukça tatmin edici bir deneyim.