Kart yarışlarından sonra rotamızı tamamen farklı bir türe, hikaye odaklı macera oyunlarına çeviriyoruz. Eski Telltale Games geliştiricilerinden oluşan AdHoc Studio’nun imzasını taşıyan “Dispatch,” süper kahraman temalı bir işyeri komedisi olarak karşımıza çıkıyor ve türün köklü dinamiklerine beklenmedik bir yönetim simülasyonu katmanı ekliyor. Oyunun sadece ilk iki bölümünü oynamış olsam da, bu benzersiz harmanın büyük potansiyel taşıdığını şimdiden rahatlıkla söyleyebilirim.

Dispatch, bizi aksiyonun tam ortasından alıp, bürokrasi ve telefon çağrılarının kaotik dünyasına fırlatıyor. Eski kahraman Robert Robertson, namı diğer Mecha Man (Aaron Paul’un muhteşem sesiyle hayat buluyor), ezeli düşmanıyla yaptığı bir savaşta mecha kostümünü kaybedince, hayatını idame ettirmek için Süper Kahraman Sevk Ağı (SDN) merkezinde “Sevk Görevlisi” (Dispatcher) olarak işe giriyor.

Hikaye, klasik bir Telltale oyununun ruhunu taşıyor: Zor kararlar, dallanan diyaloglar ve karakter ilişkilerinin merkezde olduğu sinematik sahneler. Ancak Dispatch, bu formülü, süper kahramanların klişeleşmiş görkeminden sıyrılıp, onları bir çağrı merkezinin absürtlüğüne hapseden komik bir işyeri ortamıyla harmanlayarak bir adım öteye taşıyor. Karşınızda, ıslah edilmiş (ya da edilmeye çalışılan) eski süper kötülerden ve uyumsuz kahramanlardan oluşan bir “Z-Takımı” var.

Karakter Kadrosu ise oyunun parlayan yıldızı. Aaron Paul’un Robert Robertson rolündeki gergin, bıkkın ama içten performansı bir yana; Jeffrey Wright, Laura Bailey gibi yıldız isimlerin yanı sıra, YouTube ve Critical Role camiasından tanınan isimlerin de yer aldığı bu zengin kadro, oyuna inanılmaz bir derinlik ve komedi katıyor. Her karakter; garip huyları, geçmişten getirdikleri yükleri ve kendine özgü yetenekleriyle çok boyutlu hissettiriyor. Ekip üyelerinizle kurduğunuz kişisel ilişkiler, sadece hikayeyi değil, aynı zamanda oyunun diğer katmanını da doğrudan etkiliyor.

Dispatch‘in en büyük sürprizi ve özgünlüğü, hikaye anlatımının içine serpiştirilmiş olan yönetim simülasyonu katmanı. Telltale benzeri maceralarda genellikle sadece diyalog seçimi ve Hızlı Zaman Etkinlikleri (QTE) olurken, burada Robert olarak aktif olarak süper kahramanlarınızı olay yerlerine sevk etmeniz gerekiyor.

Olaylar, Los Angeles’ın izometrik haritasında anlık olarak beliriyor. Bir banka soygunu, bir kedi kurtarma veya bir doğal afet… Her olayın başarıyla çözülmesi için gereken belirli statik gereksinimleri (Örneğin: Güç, Zeka, Hız) var. Sevk görevlisi olarak sizin işiniz, bu gereksinimlere en uygun olan, o an müsait ve “bekleme süresi” (cooldown) dolmamış kahraman(lar)ı seçip göndermek.

Bu, göründüğünden çok daha heyecan verici ve stresli bir mekanik. Hızla karar vermelisiniz:

• Tek Bir Kahraman mı, Yoksa Takım mı? Birden fazla kahraman göndermek, görevin başarı şansını artırır, ancak geri dönme süreleri uzar ve bu sırada şehirdeki diğer olaylara müdahale edemeyebilirsiniz.
• Risk Yönetimi: Yüksek riskli bir olaya düşük statlara sahip birini göndermek, başarısızlığa ve hatta kahramanınızın yaralanmasına yol açabilir.
• Kişisel Sorunlar: Kahramanlarınızın kişisel sorunları, statlarını anlık olarak düşürebilir. Ekip üyelerinin kavgalarını veya romantik sorunlarını masanın altından yönetmek, görev başarısını doğrudan etkiliyor.

Bu sevk döngüsü (dispatching loop), sadece hikayenin akışına bir mola vermekle kalmıyor, aynı zamanda karakterlerin üzerindeki stresi ve baskıyı da oyuncuya yansıtıyor. Robert’ın gergin ve hızlı düşünmesi gereken zihin yapısını başarıyla simüle ediyor. Görevlerin sonuçları, anında hikaye sahnelerine yansıyor; gönderdiğiniz kahramanın o görevdeki başarısızlığı veya başarısı, bir sonraki ofis sahnesinde diyalog konusu haline geliyor ve karakter ilişkilerinizi değiştiriyor.

Oyun, eski Telltale oyunlarında olduğu gibi bölümler halinde yayınlanıyor (ilk iki bölüm şu anda mevcut). Bu episodik format, oyuncuların topluluk içinde spekülasyon yapmasına ve kararlarının ağırlığını sindirmesine olanak tanıyor.

Anlatım, dünya çapında animasyon kalitesi ile destekleniyor. Akıcı, canlı ve aşırı derecede etkileyici olan bu animasyonlar, Dispatch‘i adeta oynanabilir bir animasyon dizi gibi hissettiriyor. Seslendirme ise kusursuz; her bir ses sanatçısı karakterini son derece doğal ve komik bir şekilde canlandırmış.

Ancak ilk iki bölümün süresi, tek eleştirim olabilir. İki bölüm art arda oynandığında bile toplam süre iki saati biraz aşıyor. Bu, hızlı tempolu bir macera için ideal olsa da, bazı oyuncuların “içerik kıtlığı” hissi yaşamasına neden olabilir. Klasik Telltale oyunlarında bulunan mekan keşfi, bulmaca çözme gibi unsurların büyük ölçüde çıkarılması, hikayenin ve sevk mekaniğinin akıcılığını artırırken, oyun süresini kısaltmış.

Hikaye odaklı bir oyunda en önemli soru şudur: “Seçimlerim ne kadar önemli?” Dispatch, bu konuda Telltale’ın eski kalıplarından sıyrılıyor gibi görünüyor. Diyalog seçimleriniz ve özellikle Sevk Haritası’ndaki stratejik kararlarınız, sadece anlık sonuçlar doğurmakla kalmıyor, karakterlerin gelişim yörüngesini ve Robert’ın intikam yolculuğunu derinden etkiliyor.

Oyunun sunduğu dallanan anlatı yapısı, sonsuz denebilecek kadar yüksek bir tekrar oynanabilirlik vadediyor. Farklı sevk kararları vererek (örneğin, olay yerinde gerekli olmayan bir kahramanı göndermek veya önemli bir olay yerine hiç kimseyi göndermemek), kahramanların başarısız olmasına, yaralanmasına veya kişisel anlaşmazlıkların alevlenmesine neden olabilirsiniz. Her yeniden oynayışta farklı bir kahraman dinamiği ve farklı bir hikaye akışı keşfetmek mümkün. Bu, Dispatch‘i sadece bir macera oyunu değil, aynı zamanda bir “ne olurdu?” simülasyonu haline getiriyor.

Dispatch, eski Telltale geliştiricilerinin mirasını onurlandıran, ancak bunu kendine özgü, cesur ve taze bir yaklaşımla yapan bir başyapıt. Ağır dramayı keskin, absürt bir komediyle dengelemedeki başarısı takdire şayan. Robert Robertson’ın kişisel intikam arzusu ile “Z-Takımı”nın ofis komedisi arasında kurduğu denge, oyunun hem eğlenceli hem de duygusal olarak zengin olmasını sağlıyor.

Oyunun animasyon kalitesi, yıldızlarla dolu seslendirme kadrosu ve hikaye odaklı macera formülüne beklenmedik bir yönetim simülasyonu katmanı eklemesi, Dispatch‘i sadece bir oyundan çok, interaktif bir televizyon dizisi gibi hissettiriyor. İlk iki bölümün kısa süresi tek dezavantaj olsa da, her hafta yayınlanacak yeni bölümlerle birlikte bu deneyim, 2025’in en konuşulan ve en sevilen oyunlarından biri olmaya aday. Eğer Telltale’ın altın çağını özlüyorsanız, süper kahraman klişelerinin yıkıldığı komik ve akıllıca yazılmış hikayeleri seviyorsanız, Dispatch tam da aradığınız oyundur.

Kararımız: Türünün formülünü yenilikçi bir yönetim simülasyonuyla harmanlayan, mükemmel yazılmış, muhteşem canlandırılmış ve sonsuz tekrar oynanabilirliğe sahip bir şaheser. Masanın arkasından gelen kahramanlık.