Techland, yıllardır açık dünya zombi türünü domine eden serisi Dying Light ile oyun dünyasında sağlam bir iz bırakmıştı. İlk oyun, parkur mekaniğiyle özgürlük hissini öne çıkarırken; ikinci oyun daha büyük, daha karmaşık bir şehir ve dallanan hikâye seçenekleri sunmuştu. Şimdi ise sıra, serinin en iddialı ve en karanlık halkası olan Dying Light: The Beast’te. Peki bu yeni yapım, zombilerin hâlâ korkutucu olabildiğini gösterebiliyor mu? Yoksa bir kez daha aynı formülün varyasyonu mu? Gelin, detaylıca bakalım.

Dying Light: The Beast, insanlığın umut ışığını neredeyse tamamen kaybettiği bir dönemde geçiyor. Daha önceki oyunlarda gördüğümüz Harran virüsünün mutasyona uğramış, çok daha ölümcül bir versiyonu dünyayı kasıp kavuruyor. Oyuncu, bu kez sıradan bir hayatta kalanın değil, virüsle yarı uyumlu hale gelmiş özel bir karakterin rolüne bürünüyor.

Karakterimiz, yıllarca üzerinde yapılan deneylerin etkisiyle “yarı insan, yarı canavar” formuna bürünebilme yeteneğine sahip. Bu da hikâyeye hem dramatik hem de oynanış açısından yeni bir derinlik katıyor. Çünkü sürekli bir seçimle karşı karşıya kalıyoruz: İnsanlığımızı mı koruyacağız, yoksa içimizdeki canavarı mı serbest bırakacağız?

Oyun boyunca yaptığımız seçimler, sadece diyaloglarda değil, şehrin kaderinde de etkili oluyor. Yardım ettiğimiz gruplar, kurtardığımız veya feda ettiğimiz insanlar, finalde şehrin geleceğini ve kendi kaderimizi belirliyor. Bu anlamda The Beast, serideki en karanlık ve ahlaki ikilemlerle dolu hikâyeyi sunuyor.

Serinin alametifarikası parkur sistemi, bu oyunda daha da akıcı ve çeşitlendirilmiş bir şekilde karşımıza çıkıyor. Çatıdan çatıya koşmak, duvarlardan seke seke ilerlemek ve zombilerden kaçarken çevreyi avantaja çevirmek, hâlâ inanılmaz tatmin edici. Ancak bu kez fark yaratan unsur, canavara dönüşme mekaniği.

Belirli anlarda karakterimiz, kısa süreliğine “Beast Form” adı verilen vahşi bir moda geçebiliyor. Bu modda hızımız, gücümüz ve reflekslerimiz inanılmaz derecede artıyor. Normalde zorlandığımız devasa mutantlar veya kalabalık zombi sürüleri, bir anda parçalayabileceğimiz hedeflere dönüşüyor. Tabii ki bu gücün bir bedeli var: Uzun süre Beast Form’da kalmak, insanlığımızdan biraz daha uzaklaşmamıza sebep oluyor. Bu da hikâyede farklı sonuçlara kapı açıyor.

Ayrıca, parkur ile canavar formunun birleşimi gerçekten eşsiz anlar yaratıyor. Çatılardan atlayıp havada Beast Form’a geçmek, zombilerin arasına dehşet saçmak ve ardından hızla tekrar insan formuna dönüp kaçmak… Bu tür dinamikler oyunun en unutulmaz anlarını oluşturuyor.

Dying Light serisinin en çok övülen unsurlarından biri, gece ve gündüz arasındaki devasa farktı. Gündüz sokaklarda nispeten daha güvenli dolaşabilirken, gece olduğunda zombilerin en vahşi türleri ortaya çıkıyordu. The Beast’te bu fark çok daha keskin hale gelmiş.

Gece olduğunda, sadece zombiler değil, “The Howlers” adı verilen özel yaratıklar da devreye giriyor. Bunlar, hem avcı hem de sürü yönlendiren türler. Eğer sizi fark ederlerse, peşinize neredeyse bitmek bilmeyen bir sürüyi takıyorlar. Bu noktada parkur becerilerinizi sonuna kadar zorlamanız gerekiyor. Özellikle dar sokaklarda bu kovalamacalar inanılmaz bir gerilim yaratıyor.

Buna ek olarak, gece Beast Form’un gücü de daha baskın hale geliyor. Oyuncuya büyük avantaj sağlasa da aynı zamanda insanlığımızı kaybetme riskini de hızlandırıyor. Yani gece-gündüz dengesi artık sadece zorluk değil, ahlaki bir seçim meselesine de dönüşmüş durumda.

The Beast, dövüş mekaniklerinde de büyük ilerleme kaydetmiş. Silah çeşitliliği oldukça geniş; sopalar, kılıçlar, molotof kokteylleri, ev yapımı tuzaklar ve ateşli silahlar… Ancak en dikkat çekici kısım, Beast Form’da kullanılan vahşi saldırılar. Tırnak darbeleri, duvarlara çarptırma, zombileri parçalara ayırma gibi animasyonlar hem şok edici hem de tatmin edici.

Ayrıca, yakın dövüş artık daha “ağırlıklı” hissettiriyor. Darbeler, düşmanların tepkileriyle çok daha gerçekçi yansıtılmış. Kalabalık bir zombi grubuna dalarken panik hissi gerçekten oyuncuya geçiyor.

Techland, bu oyunla görsel atmosfer konusunda çıtayı yükseltmiş. Şehir, çürümüş binaları, yosun tutmuş duvarları, sisle kaplı sokaklarıyla karanlık bir tablo çiziyor. Özellikle ışıklandırma sistemi inanılmaz başarılı. Gündüz güneş ışığının binaların arasından süzülmesi, gece ise sadece el fenerinizin aydınlattığı dar bir alan… Tüm bunlar gerilimi katlıyor.

Beast Form’a geçtiğimizde ise görsel efektler ayrı bir şölene dönüşüyor. Ekranın kırmızıya çalan renk tonları, bulanık görme efektleri ve hız hissi, canavar formunun baskınlığını çok iyi hissettiriyor.

Ses tasarımı da en az görseller kadar etkileyici. Zombilerin boğuk homurtuları, uzaktan gelen çığlıklar, The Howlers’ın ürkütücü ulumaları… Ve tabii ki çevre sesleriyle birleşince, atmosfer bir hayatta kalma kabusu haline geliyor.

Ana hikâye dışında yan görevler, serinin önceki oyunlarına göre daha anlamlı ve karakter odaklı. Birçok görevde insanların dramına tanık oluyor, kime yardım edeceğimize karar veriyoruz. Bazı görevler gerçekten duygusal anlar yaşatırken, bazıları tam bir aksiyon patlamasına dönüşüyor.

Ayrıca keşif yapmak isteyenler için de bolca içerik var. Gizli bölgeler, virüsün sırlarını açığa çıkaran notlar, koleksiyonluk eşyalar… Oyunun dünyası keşfetmeye fazlasıyla değer.

Test ettiğim sürümde oyun genel olarak akıcı çalıştı. Ancak ara sıra çerçeve düşüşleri ve bazı karakterlerin animasyonlarında ufak hatalar göze çarpıyordu. Yine de Techland’in çıkış sonrası yamalarla bu sorunları kısa sürede düzelteceğini söylemek mümkün.

Dying Light: The Beast, seriyi ileri taşıyan, karanlık atmosferi ve yeni oynanış mekanikleriyle dikkat çeken bir yapım. İçimizdeki canavarla yüzleşmek, sadece zombilere karşı değil, kendi insanlığımıza karşı da savaşmamıza sebep oluyor. Parkur mekaniğinin akıcılığı, Beast Form’un verdiği güç hissi ve gece-gündüz dengesinin yarattığı gerilim, oyunu benzersiz kılıyor.

Küçük teknik sorunları ve zaman zaman tekrara düşen görevleri olsa da, The Beast kesinlikle türün zirvesine oynayan bir yapım. Eğer zombi oyunlarını seviyorsanız, bu oyunu kaçırmamalısınız.