Bir futbol topunun peşinden koşan bir çocuğun hikâyesiyle açılan “Favela: The Final Goal”, bizleri Brezilya’nın yoksullukla boğuşan, renkli ama tehlikeli favelalarının kalbine doğru unutulmaz bir yolculuğa çıkarıyor. Bu oyun yalnızca bir spor oyunu değil; sosyal mesajlarla yüklü, duygusal yoğunluğu yüksek, anlatımı güçlü bir yapım. İlk başta “futbol temalı bir indie oyun” gibi görünse de, aslında çok daha fazlasını vadediyor.

Oyunda yönetimini üstlendiğimiz karakter “Thiago”, Rio de Janeiro’nun karmaşık ve yoksul mahallelerinden birinde büyüyen genç bir çocuk. Ailesi yokluk içinde, mahalle ise suç örgütlerinin kıskacında. Ama Thiago’nun bir hayali var: profesyonel bir futbolcu olmak ve bu çamurdan çıkmak.

Ancak oyunun hikâyesi bu kadar basit değil. Thiago’nun başından geçen olaylar, sadece futbola ulaşma serüveni değil, aynı zamanda çocuk işçiliği, suç şebekeleri, yolsuzluk, adaletsizlik ve umut temalarıyla örülmüş. Oyunun yazımı oldukça etkileyici; gerçek bir senaryo gibi ilerliyor. Karakterlerin yaşadıkları olaylara verdiği tepkiler, seslendirmelerin duygusal tonu ve etkileşimli diyaloglar oyuncuya derin bir bağ kurduruyor.

Favela: The Final Goal, klasik futbol oyunlarından ayrılıyor. Evet, zaman zaman futbol maçı yaptığınız bölümler var ama oyun genelinde daha çok “hikâye tabanlı rol yapma” deneyimi sunuluyor. Üçüncü şahıs kamera açısıyla Thiago’yu kontrol ediyoruz, mahallenin içinde serbest dolaşabiliyoruz.

Görevler, mini oyunlar, diyalog seçimleri, hızlı karar verme sekansları ve zaman zaman gizlilik bölümleriyle dolu. Örneğin bir görevde mahalledeki gangsterlerden gizlice geçmeniz gerekiyor; başka bir görevde annesinin çalıştığı temizlik şirketinde para kazanmak için mini görevler tamamlıyorsunuz. Bu bölümler hem hikâyeye hizmet ediyor hem de karakter gelişimini doğrudan etkiliyor.

Oynanışta RPG öğeleri de mevcut. Thiago’nun futbol yeteneklerini geliştirebiliyor, dayanıklılık, hız ve pas kabiliyetine yatırım yapabiliyorsunuz. Bunlar, ilerleyen hikâyedeki futbol maçlarının sonucunu doğrudan etkiliyor.

Grafiksel anlamda oyun büyük bütçeli yapımlarla yarışamaz ama kendine has görsel stiliyle atmosferi mükemmel yansıtıyor. Mahalledeki duvar yazıları, dar sokaklardaki çamaşır ipleri, gecekondu çatılarından sarkan kablolar… Her detay, sizi adeta Brezilya’nın arka sokaklarına götürüyor. Oyunun renk paleti ise çarpıcı: gün doğumlarındaki sıcak tonlar, gece baskınlarındaki mavi ve kırmızı ışıklar, umutla çaresizliği aynı karede gösteriyor.

Karakter modellemeleri yer yer basit kalsa da, animasyonlar oldukça akıcı. Özellikle futbol antrenmanları sırasında yapılan hareketler gerçekçiliğe yakın.

Müzikler, oyunun en güçlü yanlarından biri. Brezilya kültürünü yansıtan samba, funk ve akustik gitar ağırlıklı parçalar, atmosferi güçlendiriyor. Duygusal sahnelerde kullanılan düşük tempolu müzikler ise gerçekten oyuncunun içine işliyor.

Seslendirmeler Brezilya aksanıyla yapılmış. Ana karakter ve yan karakterlerin performansları oldukça başarılı. Özellikle annesiyle geçen bazı duygusal diyaloglar, sinema filmi kalitesinde.

Oyundaki yan karakterler sadece figüran değil. Her birinin anlatacak bir hikâyesi var. Mahalledeki yaşlı top toplayıcı, mahalle çetesi lideri, annesi, öğretmeni… Hepsi Thiago’nun hayatında bir dönüm noktası yaratıyor. Ve verdiğiniz kararlar, bu karakterlerin kaderlerini de etkiliyor.

Yani sadece kendi yolunuzu değil, çevrenizdeki insanların kaderini de şekillendiriyorsunuz. Bu durum, oyuncuya ciddi bir sorumluluk duygusu yüklüyor.

Oyun zaman zaman ağır tempolu ilerliyor. Özellikle ilk saatlerde hikâyenin gelişimi yavaş. Ayrıca bazı animasyon hataları ve yapay zekâ problemleri mevcut. Rakip futbolcuların tepkisiz kalması ya da bazı görevlerde hatalı yönlendirme yapılması, oynanışı baltalayabiliyor.

Ayrıca son bölümde yaşanan olayların biraz fazla dramatize edildiğini söylemek mümkün. Ancak bu, genel atmosferi düşürmekten çok dramatik etkiyi artırıyor diyebiliriz.