Oyun dünyasında “simülasyon” dendiğinde genellikle aklımıza çiftlikler, uçaklar, şehirler ya da otobüsler gelir. Ancak nadiren de olsa bir simülasyon oyunu, insan psikolojisini, duyguları ve yaşamın en kırılgan anlarını modellemeyi hedefler. Sunset Motel, işte bu nadir örneklerden biri. Oyuncuyu sadece bir işletmenin başına değil, bir karakterin zihnine, hatıralarına ve seçimlerine de yerleştiriyor. Bu incelemede, motelin tozlu lobisinden arka bahçedeki paslı jeneratöre kadar her noktada yaşadığım deneyimi ve düşüncelerimi detaylıca anlatacağım.

Sunset Motel, küçük ve kırsal bir Amerikan kasabasında bulunan, zamanında işlek ama şimdi neredeyse unutulmuş bir motele yeniden hayat vermeye çalıştığınız bir işletme simülasyonu. Oyunun temeli basit gibi görünüyor: odaları temizle, müşteri çek, işletmeyi geliştir. Ancak zamanla bu motelin bir kişisel terapi merkezine, bir yaşam yansımasına, hatta geçmişle hesaplaşma alanına dönüştüğünü fark ediyorsunuz.

Karakteriniz, uzun süredir görüşmediği babasından kalan bu motelin başına geçmek zorunda kalıyor. Ancak burası sadece bir bina değil; anılarla, sırlarla ve geçmişin gölgeleriyle dolu bir yer. Oyun boyunca bir yandan işinizi yürütürken, diğer yandan karakterin çocukluk travmaları, aile geçmişi ve pişmanlıkları da yüzeye çıkıyor.

Sunset Motel, klasik işletme simülasyonu yapısına sahip:

• Müşteri giriş çıkışlarını yönetiyorsunuz.
• Odaları temizliyor, tamir ediyor ve dekore ediyorsunuz.
• Motelin altyapı sistemlerini (elektrik, su, güvenlik) kontrol altında tutuyorsunuz.
• Pazarlama stratejileriyle müşteri kitlenizi artırıyorsunuz.
• Zamanla yeni bölümler (havuz alanı, restoran, bar gibi) açabiliyorsunuz.

Ancak oyun, bu temel yapıyı klişeye düşmeden, detaylı ve kişisel hale getirmeyi başarıyor. Örneğin her müşteri sadece bir isim ya da gelir kaynağı değil; kendine özgü kişilikleri, hikâyeleri ve istekleri var. Bir gece motelinize gelen yaşlı bir yazarın odasında bıraktığı not, oyunun anlatı yapısını tamamen değiştirebiliyor.

Oyun, gün gün ilerliyor ve her gün sonunda kararlarınızla ilgili kısa geri bildirimler alıyorsunuz. Özellikle “gece vardiyası” modunda işler daha karmaşık hâle geliyor. Bu modda, karanlık çöktüğünde bazı doğaüstü ya da zihinsel fenomenlerle karşılaşıyorsunuz. Gerçekle hayal arasında gidip gelen bu bölümler, oyunun duygusal yükünü artırıyor.

Sunset Motel’de klasik para kazanma ve harcama döngüsünün ötesinde bir ekonomi sistemi bulunuyor. Elde ettiğiniz gelirle sadece fiziksel geliştirmeler yapmakla kalmıyor, aynı zamanda personel alımı, müşteri analizleri ve psikolojik danışmanlık hizmetleri gibi özel sistemlere de yatırım yapabiliyorsunuz.

İlginç olan şu ki, personelinizle ilişkileriniz de oyunun gidişatını etkiliyor. Örneğin resepsiyona koyduğunuz karakterin ruh hâli, müşterilere davranışlarını değiştiriyor. Ya da temizlik görevlisinin geçmişinde yaşadığı travmalar, bazı günlerde iş verimliliğini düşürebiliyor.

Bu öğelerle oyun, sadece “yönet” değil, aynı zamanda “anla” ve “yüzleş” mesajı veriyor. Simülasyon kelimesini sadece ekonomik ya da fiziksel bağlamda değil, insani düzeyde de düşünmemiz gerektiğini gösteriyor.

Sunset Motel’in görselleri fotogerçekçi değil. Bunun yerine, lo-fi retro bir estetik tercih edilmiş. 80’lerin sonu ile 90’ların başı arasında bir dönem havası var. Renk paleti solgun, yıpranmış; pastel tonlar, paslı objeler ve filtreli ışık efektleri kullanılmış.

Bununla birlikte oyunun ışıklandırması inanılmaz derecede başarılı. Özellikle sabah erken saatlerde odalara vuran ışık ve gece lambalarının oluşturduğu gölgeler, ortamın duygusal tonunu harika biçimde destekliyor. Motel lobisinde çalan hafif jazz parçaları, arka planda çalışan radyonun parazitli sesi ya da boş koridorlardaki ayak sesleri gibi detaylar, oyuncuyu tamamen atmosferin içine çekiyor.

Her başarılı simülasyon oyununun bir noktada amacını ve bağlamını anlatması gerekir. Sunset Motel bu görevi sadece baş karakterin hikâyesiyle değil, motelin kendisinin bir karaktere dönüşmesiyle yapıyor.

Oyun boyunca küçük küçük açılan sahneler, geçmişe dönüşler, eski eşyaların hatırlattığı anılar, karakterin kendi iç sesiyle yaptığı monologlar… Bunların hepsi birleşerek size sadece bir işletmeyi değil, bir yaşamı kontrol ettiğiniz hissini veriyor.

Oyunun sonunda (farklı sonlar mevcut), verdiğiniz kararlar sonucunda karakterin kendini affedip affedemediğine, motelin kaderine ve personelinizin hayatlarına doğrudan etki etmiş oluyorsunuz. Benim ilk oynayışımda oldukça dramatik bir sonla karşılaştım. Ancak ikinci oynayışımda, çok daha umut dolu bir kapanış yaşadım. Bu da oyunun tekrar oynanabilirliğini ciddi oranda artırıyor.

Oyun teknik anlamda oldukça başarılı bir performans sergiliyor. PC ve PS5 sürümlerini test ettim. Akıcı, düşük sistemlerde dahi çalışabilen optimize edilmiş bir yapı sunuyor. Yükleme süreleri oldukça kısa ve oyun sırasında herhangi bir çökme ya da ciddi bug ile karşılaşmadım.

Ancak bazı kullanıcı arayüzleri biraz eski moda hissettirebiliyor. Özellikle envanter yönetimi ya da finansal tabloların gösterildiği ekranlar, daha modern bir tasarımla çok daha işlevsel hâle getirilebilirdi. Bu noktada küçük bir arayüz güncellemesiyle oyun ciddi anlamda daha da akıcı olabilir.