Dövüş oyunları, video oyunu panoramasının en “kadim” türlerinden biridir. On yıllar boyunca çeşitli alt kategorilere ayrıldılar, birbirinden o kadar farklı ve orijinal dövme fikrinden o kadar uzak ki yeni hayran kitleleri, yeni izleyiciler, yeni istekler yaratıyorlar. Savaş kavramını iki boyutlu karşılaşmalarda tanımlayan patrik Street Fighter II’den başlayarak, Tekken ve Virtua Fighter’ın çokgen devriminden geçerek, tüm vurguyu kombolara ve hava oyununa kaydıran çok hızlı anime savaşçılarına kadar, neredeyse dördüncü bir boyut yaratıyor, dikeyliğe, süper sıçramalara ve havadan havaya hareketlere dayalı bir oyun planı. Bu kadar renkli ve çeşitli bir türde hala yeni bir şey söylemek mümkün mü? Suçlu Dişli Strive ile,Arcsystem Works bu soruyu yanıtlamaya çalışır. Her şeyden önce, bir an için, geliştiricilerin bakış açısına ve yıllar içinde izledikleri yola, kendilerini üretimden sonra mükemmelleştirmeye çalışan, mümkün olduğunca fazla kamuoyuna yakınlaşmak için, kendilerini geliştirmeleri gerekiyor. kendi, çok belirgin, tarzını tamamen bozuyor. Tarihin en karmaşık ve çok yönlü dövüş oyunlarından biri olmasına rağmen, çok yüksek bir giriş eşiğinden yoksundu. Oyunda kombo yapmak, etkileyici bir zaman yatırımı gerektiriyordu ve deneyimsiz oyuncu, genellikle cesaretini kırabilecek bir yığın bilgi karşısında bunalmıştı. Bu nedenle Xrd, saygın bir eğitim moduna (türünün en iyileri arasında) sahip olmasına rağmen aşırı karmaşıklıktan yoksundu. Japon geliştiricinin daha sıradan bir kitleye açılmaya yönelik ilk girişimi olan Dragon Ball FighterZ ile kombinasyonlar önemli ölçüde basitleştirildi ve yeni başlayanlar için özel olarak tasarlanmış iki mekanik eklendi.: tek tuşla rakibe ulaşmayı mümkün kılan süper çizgi ve kare tuşa tekrar tekrar basarak muhteşem diziler yapmaya yeni başlayanların bile yapmasına izin veren otomatik kombolar.

Ancak, hedefe henüz tam olarak ulaşılamamıştır. Toriyama destanından esinlenilen başlık, fazla “aşırı” ve sinir bozucu yönler içermeye devam etti. Oyuncular genellikle kendilerini köşede kilitli buldular, kaçış olasılıkları yoktu ve uzun kombolar ve baskı dizilerinden geçmek zorunda kaldılar. Ancak, Guilty Gear Xrd’den açık bir adımdıve Super Saiyan dövüşü, yıllar boyunca büyük bir yeni hayran kitlesi oluşturmayı başardı. Arcsystem Works’ün en son çalışması olan Guilty Gear Strive, her tür kullanıcı için eğlenceli ve dengeli bir deneyim sağlamak için geliştirme ekibinin önceki tüm çalışmalarını değerlendirir ve kritik sorunları çözmeye çalışır. Her şeyden önce, kombinasyonlar daha da basitleştirildi , ancak hepsinden önemlisi kısaltıldı. Rakibinizin köşeden köşeye top sürmesini izlemek için harcadığınız dakikaları unutun: bu başlıkta hücum dizileri birkaç vuruşa indirgenir ve asla aksiyonun ritmini bozmaz. Temel kombinasyonlar, eğitim modunda harcanan gerçekten ihmal edilebilir bir saat yatırımı gerektirecektir ve en zorlu oyuncuları memnun edecek karakterler ve gelişmiş aşamalar olmasına rağmen, kombinasyonların çoğu herhangi bir oyuncu tarafından kolayca yürütülebilir olacaktır. Tüm oyun yapısının genel olarak basitleştirilmesi lehine, FighterZ’nin son derece basit olmasına rağmen tam olarak optimal olmayan ve ayrıca oldukça düşük bir hasarla karakterize edilen otomatik taramaları ortadan kalktı.

Bu çok eksiksiz kılavuz, size belirli karakterlerin belirli hareketlerini nasıl cezalandıracağınızı bile öğretecek: örneğin, Sol Badguy’un hava savunmasını yerden aramak yerine havada karşılaşarak onun baskın darbelerini cezalandırmanın daha kolay olduğunu biliyor muydunuz? Oyun öğreticisi size bunu öğretecek. Her ceza, her kombinasyon ve her alıştırma, belirli bir “meydan okuma” ile zorluk yaşıyorsanız yardımınıza gelecek metinsel açıklamalar ve açıklayıcı videolar ile istendiğinde tekrarlanabilir. Bize göre, bir dövüş oyununa bundan daha eksiksiz bir eğitim eklemek neredeyse imkansız. Bu mükemmel modun tek büyük kusuru, her karakter için yalnızca iki örnek kombinasyonun varlığıdır. Geliştiricilerle yapılan son canlı yayın vesilesiyle duyurulan, ancak henüz net bir tarih verilmeyen “combo maker” seçeneği, bu boşluğu doldurmayı vaat ediyor. Öğreticinin İtalyanca çevirisi, yazarın görüşüne göre, bir soru olduğu için İngilizce olarak kalması gereken terimlerle belirli lisansları alma eğiliminde olmasına rağmen , tersine çevirme “inversiyon” açık ve nettir. italyancaya aktarılırsa anlamlarını tamamen yitiren beat ’em up diline özgü terminolojiler.

Tüm savaş sisteminin üzerinde döndüğü ana pivot, Roman Cancel’dir . Yalnızca kağıt üzerinde çok yönlü ve karmaşık bir serbest akış sistemidir. Gerginlik çubuğunun yarısı pahasına ve belirli bir eylem sırasında tek bir tuşa basarak kendine özgü özelliklere sahip dört farklı renkte Roman İptal’i etkinleştirebilirsiniz. Bir vuruş veya özel bir hareket sırasında düğmeye basarak kırmızı, komboları uzatmamıza, rakibimize daha fazla hasar vermemize veya baskıyı sürdürmemize izin verecektir. Bir rakibin darbesini savuşturduktan sonra etkinleştiren sarı, zamanı durduracak ve her iki yarışmacıyı da bloke ederek bize düşman baskısından kaçmak için değerli bir fırsat verecek. Zamanları ve boşlukları yanlış hesaplamışsak, mor, bir hamlenin toparlanmasını kısmen iptal edecek ve karşı karakterin ağır cezalardan kaçınmasını sağlayacaktır. Son olarak, tarafsız oyunda kullanılan mavi Roman İptal bize hamleyi yavaşlatma fırsatı verecek taarruzumuzu ve karışıklıklarımızı daha etkili kılmak için rakibin hareketleri. Temel fikir aynı zamanda basit ve parlak: tek bir düğmeye basmak, oyunun sunduğu neredeyse tüm hücum ve savunma mekaniklerine erişmemizi sağlayacak. Diskriminant aslında butonu kullanacağınız durum olacaktır. Oyun, o teknik için belirlenmiş düğmeye “ne zaman” bastığınıza bağlı olarak Roman Cancel’ın rengini otomatik olarak seçecektir. Eşi görülmemiş yaratıcılık sağlayan son derece karmaşık bir sistemdir, ancak bu sefer, özgür el becerisinden daha fazlası, farkı yaratan beyin ve taktikler olacaktır. Yakınlık ve erişilebilirlik adına çok önemli bir adım daha.

Oyun dünyası ile oynanabilir dövüşler veya etkileşimler yoktur. Guilty Gear’ın anlatı çarpıklığı son derece geniş olduğundan ve Strive’da görünmeyen karakterler içerdiğinden, geliştiriciler ayrıca çeşitli karakterler ve eski bölümlerin tarihi arasındaki ilişkileri kısaca açıklayacak “World of GG” adlı bir mod da sağladılar. irfan âşıklarının bile “yakalayabilmelerini” sağlamak, boşluklarını doldurmak ve anlatılan olayları daha iyi anlamaktır. Dev anime bölümlere ayrılacak, ardından daha sonra izlemeye devam etmek için kaydedebilirsiniz. Anlatım sorunsuz ilerliyor: diyaloglar iyi yazılmış ve karakterler tanınabilir ve doğru noktada karakterize edildi. Bu, etkileşim ve bilgi arasında önemli bir ayrım yapan Arcsystem Works’ten ilginç bir yaklaşımdır. Japon geliştirici, dövüşlerin genellikle zorlama ve anlamsız olduğu bir anlatı ortamı yaratmak yerine, her şeyi, genellikle diyalogların usta olduğu katmanlı ve tatmin edici bir olay örgüsü üzerine odaklamaya karar verdi. Tek oyunculu sevenler için klasik Arcade modu geri döndübize CPU’ya karşı oynama ve karakterimiz ile “rakibi” arasındaki tipik perdeleri gözlemleme fırsatı verecek. Üretimin vurgusu elbette çevrimiçi oyun üzerinedir ve bu açıdan bile Guilty Gear Strive hiç hayal kırıklığına uğratmaz.

Ne yazık ki lobilerin hem sunum hem de işlevsellik açısından büyük sorunu tam olarak çözülebilmiş değil. Geliştiriciler tarafından daha önce belirtildiği gibi, çoğu kullanıcı tarafından eleştirilen bir özelliği düzeltmek için yeterli yayın öncesi süresi olmadı ve kararlılık açısından bazı adımlar atılmış olmasına rağmen, piksel sanatı oyun odaları kesinlikle yersiz ve uygun değil. Oyuncu akışını yönetmek için. Dereceli mod, katılımcıların becerilerine göre katlara bölünmüş bir kuleden oluşur, ancak rakiplerinizi seçme yeteneği, gerekli beceriye dayalı eşleştirmeyi güvenilir kılmaz, bunun yerine anonim ve tamamen rastgele olması gerekir. Diğer tüm oyuncular için Parkı ziyaret etme fırsatı olacak, Her beceri seviyesi için ücretsiz oyunlar ve arkadaşlarınızla oynamak veya mini turnuvalar düzenlemek için özelleştirilmiş odalar oluşturmak için. Onlarca yıldır aynı şekilde çalışan bir sistemi yenileme niyeti aşikar olsa da, daha işlevsel ve minimalist olan klasik menüleri tercih etmek daha çok arzu edilirdi. Türe daha az alışık olan oyuncunun bile hemen dikkatini çeken bir şey varsa, o da Arcsystem başlığının grafik sektörünün mutlak ihtişamıdır . Guilty Gear Strive’ın şimdiye kadar geliştirilmiş grafiksel olarak en güzel dövüş oyunu olduğunu kesinlikle söyleyebiliriz . Grafik motoru, Dragon Ball FighterZ için kullanılan zaten övgüye değer Unreal Engine’in bir evrimidir. Potemkin gibi bir devin ağırlığı veya Anji’nin zarif ve uyumlu hareketleri, rekabetçi hırsları olan herhangi bir dövüş oyununa yakışır şekilde, granit kare hızıyla mükemmel bir şekilde yeniden üretilir.

eknik açıdan yapımdan kaynaklanabilecek tek küçük kusur, karakterler ve ayarlar için benzer renk paletlerinin kullanılmasıdır, bu da bazen ekrandaki eylemleri belirsiz hale getirebilir. Geliştiricilerin kendilerinin açıkça fark ettikleri bir sorun ve bu nedenle arka planda az sayıda ekstra ve animasyon kullanmaya karar verdiler. Bazıları için oyun aşamaları “çıplak” olabilir, ancak savaşların daha net olması için bu gerekli bir fedakarlıktır. Ancak, bu, saatlerce süren oyunla doğal olarak ortadan kalkacak küçük bir kusurdur. müzik sektörü de oldukça saygın: Daisuke Ishiwatari, her dönemin derin bir rock metal müziği uzmanıdır.ve her karakterin teması, türün farklı bir “dalını” yansıtır. Bozulmuş gitarlar ve inatçı davullar her zaman büyük kahramanlar olacaktır, ancak çeşitli karakterlerin temaları, Ramlethal’ın müziğin sesini geri getiren muhteşem beşli Ramlethal teması gibi gerçekten dikkate değer zirvelerle kişilikleri hakkında bir şeyler anlatmayı başarırlar. tam olarak Gerekli Tutarsızlık olarak adlandırılan, kaydırılmış vurgulara ve sallanan ritimlere sahip Emerson Lake & Palmer; ya da Nightwish gibi tarihi grupları anımsatan atmosfere sahip mükemmel. Hikaye modu ara sahneleriyle bağlantılı bazı enstrümantal parçalar ise karakterlerin duygularını daha yakından vurgulamak için daha samimi ve samimi atmosferler uyandırıyor. Böyle bir tematik çeşitlilik kuşkusuz.