Dishonored içinde bulunduğu zaman dilimi, kurgulanan evren ve tasarlanan çevre açısından görsel olarak farklı bir deneyim sunuyor. Bu nedenle grafiksel detayları kendine özgü olarak değerlendirmek gerekiyor. Özellikle yaşatmak istediğimi deneyimi sunuş şekli bakımından yapım gayet etkileyici olmuş. İçinde yer aldığınız evrenin, entrikaların, ihanetin ve kokuşmuş düzenle karmaşık veba salgının tüm izlerini binaların duvarlarında bile görebiliyorsunuz. Karakter tasarımları ve çevre etkileşimleri başarılı. Ancak yer yer teknik hatalar da göze çarpmıyor değil. Özellikle farelerin cesetleri temizleme işlemlerinde ve kılıçla yapmış olduğunuz katliamlarda basite kaçılmış denilebilir. Tüm bunların yanında yapım yaşattığı ambiyans bakımından göz dolduruyor.
 

 
Ses ve müzikler açısından ise değinilmesi gereken önemli detaylar söz konusu. En başta kahramanımız Corvo’nun sesini duyamıyoruz. Bu durum gizemi arttırsa da biraz garip duruyor. Diğer karakterler açısından ise başarılı seslendirmeler söz konusu. Ayrıca askerlerin kendi aralarında ki konuşmalarının hikayenin bütünü ile alakalı olması yanı öylesine diyaloglarla geçiştirilmemesi yapımcı firmanın oyuna verdiği önemi gösteriyor. Ama bu özeni müzikler konusunda görmek zor. Her ne kadar oyunun ana müziği çok başarılı olsa da bölümler arasında pek etkileyici melodiler kulağıma çalınmadı.
 

 
Tüm yönleri ile değerlendirildiğinde son dönemin en başarılı yapımlarından biri olan Dishonored, yılın oyunu adayları arasında da en ön sırada yer alıyor. Özellikle devrimsel oynanış sistemi ve bir çok başarılı öğenin aynı potada eritilerek güzel bir karışım haline getirilmesi de oyunun başarısını perçinlemiş. Bundan sonrası için bakıldığında yeni bir efsanenin doğduğunu söyleyebilirim ismi ise Corvo…