Eskisinden daha da hızlı…

Yeni nesil konsolların çıkması  ile beraber her ay yeni bir remaster oyunuda görmeye başladık. Devil May Cry serisinin son halkası DmC bu modaya uyarak DmC: Definitive Edition biz oyun severlerin beğenisine sunuyor. DmC: Definitive Edition orjinal oyuna içerik anlamında çok fazla şey kattığını söyleyemeyeceğim. Zaten kendisinin öyle bir amacı da yok. Oyun nesiller arası bir yolculuk yaptığı için en önemli yenilik elbette ki grafikler. 1080p desteğiyle birlikte daha kaliteli kaplamalar, ışıklandırmalar, gölgelendirmeler bulunuyor. Grafiklerden daha çok hoşuma giden bir özellik varsa o da 60 fps’dir. PlayStation 3 ve Xbox 360 döneminde pek az oyunda 60 fps desteğini görmüştük. Hal böyle olunca 30 ile 60 fps arasındaki farkı da zaman zaman unutabiliyoruz. DmC: Definitive Edition, fps farkının ne kadar önemli olduğunu bizlere hatırlatır nitelikte. Oyun deyim yerindeyse yağ gibi akıyor. Grafikler ve 60 fps’den sonra biraz da oyuna eklenen detaylardan bahsedelim.

Gotik atmosferi, sıra dışı hikayesi, fantastik dünyası ile genç oyun severlerin kalbinde taht kurmuştur Dante ve Devil May Cry ismi. Özellikle çok uzun sayılmayacak bir zaman zarfında ardı ardına gelen oyunları ile tutkulu bir seriye dönüşmüş ve popüler kültürün vazgeçilmez bir parçası olmuştur. Özellikle genç oyun severler için bir oyundan çok daha fazlasını ifade eden yapım, kısa zamanda fenomen haline dönüşmüş ve on iki yıl içerisinde piyasaya sunulan altı adet oyun ile bizlerin gönlünde taht kurmuştur. Serinin en iyi yapımının hangisi olduğu hakkında uzun tartışmalar olsa da incelememize konu olan son yapımın serinin en sükse yapan ve seriye en çok yeni oyuncu çeken yapımı olduğunu söyleyebiliriz. Dante’nin hikayesi hayranlarının belleklerinde gün gibi canlıdır. Devil May Cry bize ana hikayeyi farklı bir yönden anlatmayı denemiş ve karşımıza hiç olmadığı kadar yenilikçi bir oyun çıkarmayı hedeflemişti. Beklentiler, hedefler, yenilikler ve tüm yönleri ile Devil May Cry karşınızda…

Oyun dünyasında bazı oyunlar stüdyo değiştirdiğinde bunu fark etmeyiz bile bazı oyunlarda ise bu durum çok daha fazla risk oluşturur. Bunun canlı örneğini yaşamaktayız. Yıllarca Capcom bünyesinde geliştirilen DMC serisi büyük bir risk alarak oyunun gelişim sürecini Ninja Theory firmasına teslim etmiş. Kendiler İngiltere merkezli bir firma olmasına rağmen uzakdoğu dövüş teknikleriyle oldukça haşır neşir olmuşlardı. Heavenly Sword oyunu ile oldukça beğeni toplayan firma DMC ile kariyerinin zirvesine kurulmak istiyordu. Tabi bu kulağa hoş gelen ilerleme düşüncesi büyük riskleri de bir arada getiriyordu. Oyunun tüm fanatiklerinin olduğu gibi benimde kafamda birçok soru işareti vardı. Sonuçta geliştiricilerin değişmesi her zaman başarı ile sonuçlanmayabilirdi. Peki, Ninja Theory Devil May Cry serisinden neler götürdü, seriye nasıl bir soluk getirdi…

Soru işaretleri ile dolu bir inceleme olduğunun farkındayım ama emin olun oyuna başlamadan önceki duygularım aynen incelemede olduğu gibi soru işaretleri ile doluydu. Tüm bu fikir çarpışmaları içerisinde oyuna başladım ve farklılıkları aramaya koyuldum. Öncelikle en büyük farklılık görsellikte yaşanmış. Bir kere karakterimizin tasarımında ciddi değişiklikler var. Bunun yanı sıra mekan tasarımları inanılmaz derecede başarılı bir dengeye getirilmiş. İlk bölümlerde kaotik ve kasvetli ortamları oynarken fark edilmeyen görsel gelişim oyunun ilerleyen aşamalarında kendini çok daha net bir şekilde gösteriyor. İlk izlenimde kendini gösteren bu değişiklikler asıl etkiyi oynanışta hissettiriyor. Ancak oynanışa geçmeden önce en başta anlatmam gereken ama atladığım oyunun hikayesine dönmek istiyorum. Serinin daha önceki oyunlarını oynamayan oyun severler bu oyundan başlayabilir mi, hikaye olarak kendilerini çok kopuk hissederler mi işte bu soruların cevabına vermek gerekir.

Öncelikle Devil May Cry daha önceki oyunlarından farklı olarak hikayeyi baştan alıp harmanlayan bir kurgu üzerine kurulmuş. Her şeyin nasıl başladığını konu alan ana hikayesi serinin hiçbir oyununu oynamamış olan oyun severlere “Bir yerden başlanacaksa neden en sondan başlamıyorsun” diyor. Gerçekten bu konuda ilginç ve bir o kadar da başarılı bir strateji izlenmiş. Dante ve Vergil’ın kim oldukları, neden ayrı oldukları, anne ve babalarının başlarına neler geldiği, büyük düşmanlarının ailesinden ve onlardan neler istediği, mavi ve kırmızının neler ifade ettiği gibi onlarca, binlerce soru cevap buluyor. Ama bu öylesine güzel ve akıcı bir şekilde işleniyor ki, hikaye içinde hikaye kurgusu soluksuz bir serüvene dönüşüyor.

Ana hikayemiz geçmişin karanlık yönlerini aydınlatmak gibi klişe bir olgu olsa da bu oldukça etkili bir şekilde işlenmiş. Hal böyle olunca da daha önce hiç Devil May Cry oynamamış bir kişi bile başarı ile hikayenin içine çekilecek kıvama getirilebiliyor. Tecrübe ile sabittir. Bu türden nefret eden bir çok dostum yeni oyun ile Dante’nin karanlık etkisine kapıldı. Aslına bakarsanız hikayenin bu şekilde geneli toparlar şekilde kurgulanması yeni oyunumuzun serinin en iddialı yapımı olma hedefi ile de örtüşüyor. Seriyi genele yaymayı hedefleyen Capcom, başarılı bir anlatım ile yeni oyuncular kazanabilirim düşüncesi ile hareket etmiş. Ama bu durum yeni oyuncuları memnun etmiş olsa da, serinin hayranlarının biraz homurdanmasına neden olmuşa benziyor.